เจ้าจอมใจ Intro JiKook

 เจ้าจอมใจ Intro 

#แก้วเจ้าจอมใจ

    ปาร์ค จีมิน ปวรุตน์  วีรภัทรเมธี

    จอน จองกุก แก้วเจ้าจอม ภัทรปรีดา

    แทฮยอง ตะวัน(ทานตะวัน) ซอกจิน คุณใหญ่

ศัพท์ก่อนอ่าน

แบขะเล่อร์ หนุ่มโสด (แนวๆ เพียบพร้อม จบนอก เนื้อหอมหน่อยๆ)

พระยา ยศตำแหน่ง(จะมีเมื่อพูดถึงพ่อของเด็กๆ นะคะ)

    เสียงเอะอะโวยวายค่อนไปทางอึกทึกดังทั่วบ้านหลังใหญ่ของภัทรปรีดา คุณหญิงนรารัตน์มองตามเสียงนั้นเสียวุ่นวาย ร่างระหงสวยสง่าสมตำแหน่งที่เรียกขาน ไหมผืนดีทอสวยเข้ารูปหุ่นเพรียวราวกับเทพบรรจงสร้างแม้อายุอานามจะล่วงเลยมาถึงสี่สิบกว่าปี

    “คุณแม่ พี่ตะวันๆๆ”

    เสียงโวยวายลั่นจากสวนดอกไม้ของบ้านภัทรปรีดาดังขึ้นพร้อมร่างขาวในชุดเอี้ยมสีน้ำตาลที่เสริมให้เด็กหนุ่มดูตัวพองกลมวิ่งแจ้นเข้ามาถึงโถงกลางของบ้าน มือขาวที่เกรอะกรังไปด้วยเศษดินจับค้ำหัวเข่าหอบหายใจโกยอากาศเข้าปอดเสียรอบใหญ่ อีกด้านก็โบกพัดแถวหน้าแถวตาเร็วๆ อย่างเหนื่อยหอบไม่น้อย

    “อะไรกันเจ้าจอม เสียงเอะอะในบ้านในเรือนเชียวเด็กคนนี้”

    คุณหญิงนรารัตน์เอ็ดเสียงเบาเมื่อเธอก็สู้อุตส่าห์ตกอกตกใจกับเสียงร้องเรียกของลูกชายคนเล็ก แต่ที่ไหนได้เห็นก็จะมีเพียงเจ้าตัวซนวุ่นวายคนอื่นเขาเสียอีกแล้ว

    “ว้าก! พี่ตะวันน้องไม่เอาๆ น้องไม่เอา”

    ร่างโปร่งสูงของทานตะวันเดินยิ้มร่าเข้ามาตามเสียงโวยวายของน้องชายตัวขาว หนุ่มน้อยที่เติบโตจนล่วงเลยถึงวัยยี่สิบสองปีอยู่ในชุดเชิร์ตพอดีตัวดูสุภาพ เส้นผมสีดำสนิทยาวละข้างใบหูเล็กน้อย แต่นั่นก็ไม่ได้ยาวมากมายเท่าน้องชายอย่างแก้วเจ้าจอมที่ปล่อยผมยาวเสียจนรวบมัดเล็กๆ ไว้ด้านบนได้

    “อะไรกันเรา ทำแบบนี้ผีเสื้อก็ตกใจหมดกันเจ้าจอม”

    น้ำเสียงนุ่มละมุนของอีกคนเอ่ยปนขบขันเมื่อเห็นผีเสื้อตัวสวยเกาะกระถางดอกไม้ใบเล็กที่รวบเก็บมาจากในสวนนิ่งราวกับไม่ได้ระแวงระวังภัยเสียสักนิด

    เหมือนว่าจะเป็นผีเสื้อกลางคืนที่นิ่งสงบอยู่บนกระถางที่เขาวางทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน

    หมับ

    “ยังไงจ๊ะคนเก่ง พี่ตะวันเอาไปเก็บแล้วไงลูก มอมแมมเชียวเจ้าจอม”

    ดวงตากลมใสเปิดขึ้นทีละข้างเมื่อคนเป็นแม่จับแก้มนิ่มแผ่วเบาอย่างอดเอ็นดูไม่ได้ นรารัตน์มองตามลูกชายคนโตที่หัวเราะคิกคักก่อนจะเอากระถางเจ้าปัญหาไปวางชานนอกบ้าน และเจ้าตัวก็เดินหายไปอีกทางที่แขกคนสำคัญมาหาตั้งแต่ช่วงเช้าของวัน

    ตาใหญ่ก็อีกคนปล่อยให้ตะวันแกล้งน้องเสียอย่างนั้น น่าตีทั้งคู่เชียวสองคนนี้

    “เจ้าจอมแล้วทำไมหนูไปกวนพี่สองคนเขา ไปเช็ดหน้าเช็ดตาเสียหน่อยไปประเดี๋ยวบ้านวีรภัทรเมธีจะมากันแล้ว”

    คุณหญิงนราอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้เมื่อลูกชายคนเล็กมอมแมมเสียไม่มีใครเกิน แก้มใสก็มีรอยดินจางๆ อย่างที่เจ้าตัวคงพยายามเช็ดมันออกบ้างแล้ว

    มอมแมมเสียยิ่งกว่าอะไร แสนซนก็กว่าใครเจ้าคนเล็กนี่

    “จริงหรือคุณแม่ เมื่อครู่พี่ใหญ่เพิ่งบอกเจ้าจอมว่าจะพาพี่ตะวันไปวัดตัวชุดงานอะไรสักอย่างนั่นแหละ คงไม่พ้นสมาคมของว่าที่บ่าวสาวเขา” แก้วเจ้าจอมตาวาวมองมารดาที่พูดนัดหมายของวันอย่างนึกสงสัย เมื่อครู่ที่เขาไปก่อกวนอย่างอดหวงพี่ชายไม่ได้นั้นพี่ใหญ่ยังบอกขออนุญาตเขาพาอีกคนไปวัดตัวตัดชุดออกงานอะไรสักอย่างอยู่เลย แล้วแบบนี้บ้านวีรภัทรเมธีจะมาทำไมหากไม่ได้เจอกับพี่ตะวัน

    ก็แน่นอนสิ คุณชายปวรุตน์เนี่ยมองพี่ตะวันตาหวานตาเชื่อมเชียวล่ะ น่าให้พี่ใหญ่เอาอะไรฟาดเข้าสักที

    เพี๊ยะ

    “จริงเชียวเจ้าคนนี้ บ่นฟ้าบ่นล่มเก่งเสียยิ่งกว่าใครในบ้าน ลุงพฤกษ์เขามาหาคุณพ่อเรื่องเรานั่นไงเจ้าจอม” คุณหญิงนรารัตน์ตีแขนลูกชายเบาๆ เมื่ออีกคนยังบ่นเรื่อยเปื่อยข้างตัวให้นึกอยากดุเสียอย่างนั้น

    ถ้าทานตะวันวางตัวเรียบร้อย พูดน้อยสมวัยทำงาน แก้วเจ้าจอมก็ตรงข้ามทุกอย่างเสียจนต้องดุเตือนอยู่บ่อยครั้ง

    “คุณแม่ครับ พี่รุตน์จะเค้นคอเจ้าวันละร้อยรอบเชียวหนา เจ้าไม่อยากเจอพี่เขา ทำไมต้องให้เจ้าไปเรียนกับพี่เขาด้วย” ก็ไม่ใช่ว่าเจ้าจอมจะรังเกียจรังงอนอะไรปวรุตน์เข้าหรอก แต่พบหน้าทีไรเป็นต้องดุต้องว่า เขาแอบคิดอยู่หลายต่อหลายครั้งแน่เชียวว่าถ้าจับเขาเค้นคอให้เลิกเถียงได้เจ้าตัวก็คงคิดทำ

    แต่เจ้าจอมก็ไม่ได้อยากเถียงเสียสักหน่อย แค่คุณชายน่ะดื้อด้านเกินใครในสี่พระยาจริงเชียวหนา

    “พี่รุตน์เขาว่างก็แค่ช่วงนี้ อยากรู้อยากเรียนเรื่องภาษาฝรั่งไม่ใช่หรือไงเรา” มือเรียวสวยจับทัดผมยาวละกรอบใบหน้าของลูกชายให้อย่างเอื้อเอ็นดู ค่อยๆ เกลี่ยลบคราบเปื้อนตามผิวแก้มอย่างนึกเสียดายแก้มใสที่ถูกบดบังจากการไม่ค่อยแต่งเนื้อแต่งตัวของลูกคนเล็ก

    แม้ตะวันเองจะเคยพยายามจับมาแต่งตัวอยู่บ้าง แต่ก็จบที่เจ้าจอมดื้อใส่ชุดตามชอบใจ หมกตัวอยู่ที่เรือนกระจกเล็กๆ ที่คุณพ่อเขาสู้อุตส่าห์ทำให้นั่นแหละ

    “โถ่เจ้าประคุณของเจ้าจอม แต่พี่รุตน์น่ะต้องเค้นคอเจ้าตอนสอนแน่เชียว”

    แววตากลมใสแสร้งทำสายตาน่าสงสารให้คนเป็นแม่ส่ายหัวช้าๆ อย่างอดไม่ได้ มือเรียวลูบกลุ่มผมนุ่มมือเชื่องช้า เข้าใจดีว่าคนตรงหน้าแสนซนเป็นที่หนึ่ง ส่วนปวรุตน์นั่นก็เนี๊ยบจัดสมกับเป็นชายหนุ่มแบขะเล่อร์แห่งวีรภัทรเมธี

    “สวัสดีครับคุณน้านรา”

    “อ้าวตารุตน์ ยังไม่เที่ยงเลยไม่ใช่หรือนี่”

    น้ำเสียงทักทายอย่างรักษามารยาทดังจากบันไดทางขึ้นบ้านให้คนทั้งสองหันกลับไปมองอย่างสงสัย เวลาที่ยังไม่ถึงช่วงเที่ยงดีดูจะเร็วไปเสียหน่อยหากแต่ก็ไม่ได้เร็วนักจนน่าเกียจอะไรที่แขกสำคัญเดินทางมาถึงบ้าน คุณหญิงของบ้านยกมือรับไหว้ชายหนุ่มในสูทสีงาช้าที่เกือบจะเรียบร้อยสมเป็นทางการ ทรงผมที่จัดแต่งเสียดูดีช่างต่างจากลูกคนเล็กที่ยังมัดจุกชี้ตั้งด้านบนกลุ่มผม ให้เธอเปิดรอยยิ้มรับท่าทางสุภาพจากชายหนุ่มตรงหน้าอย่างอดชื่นชมไม่ได้

    ปวรุตน์จบมาจากเมืองนอกเมืองนา ขึ้นชื่อว่าเป็นแบขะเล่อร์ที่สาวเจ้าทั้งพระนครอยากร่วมพูดคุยด้วยเชียว แถมกิริยามารยาทก็สุภาพให้ผู้ใหญ่ชื่นชมยามพบเจอ

    ก็สมชื่อตระกลูวีรภัทรเมธีเขานั่นเชียว ยิ่งตอนรุ่นคุณทศคุณเห็นว่าเป็นทุนหลวงหนึ่งในสองของประเทศเสียด้วยซ้ำ

    “คุณพ่อติดราชการครับคุณน้าเห็นว่ากำลังจะตามมา สวัสดีน้องเจ้า” ชายหนุ่มทำเพียงปลดสูทตัวสวยมาคล้องวงแขนอย่างไม่อยากให้ทั้งคู่วางตัวลำบากมากนัก ปวรุตน์ยิ้มบางยามเอ่ยทักทายร่างขาวที่ยืนหลบหลังคุณหญิงของบ้าน หากแต่แววตาที่สบกันก็ดูไม่ได้กลัวอะไรเขาขนาดต้องไปหลบแบบนั้นเสียสักนิด

    เพี๊ยะ

    “มีอย่างที่ไหนให้ผู้ใหญ่สวัสดีเราแบบนี้เจ้าจอม”

    แก้วเจ้าจอมมุ่ยหน้าอยู่ชั่วครู่เมื่อโดนตีเบาๆ เข้าที่แขนเสียจนตกใจ เจ้าตัวหันไปมองต้นเหตุของเรื่องนี้ตาขุ่น ไม่ได้อยากร่วมเสวนากับคนที่ยืนยิ้มได้น่าหมั่นไส้ที่สุดในภพนี้เสียสักนิด

    “สวัสดีครับคุณชายรุตน์”

    ร่างขาวครางฮือเมื่อคุณแม่หยิกเอวเบาๆ ราวกับเตือนที่เขาเผลอสะบัดเสียงทักทายอีกฝ่ายไปจนดูไม่น่ารัก ริมฝีปากสีอ่อนบ่นขมุบขมิบคนเดียวอย่างที่หวังให้คนทั้งสองสนใจความไม่พอใจของตัวเอง

    ก็เจ้าจอมไม่อยากเรียนกับคุณชายรุตน์ ครูฝรั่งในพระนครตั้งกี่คน ทำไมต้องส่งเจ้าไปหาคนหน้าตายแบบนั้นด้วย

    “ไปล้างไม้ล้างมือมานั่งคุยกับพี่เขาก่อน ประเดี๋ยวแม่จะขอไปดูเรื่องมื้อเที่ยงสักหน่อย”

    แก้วเจ้าจอมทำได้แค่ส่งเสียงขึ้นจมูกเบาๆ อีกครั้งก่อนจะยอมเดินตามแรงดึงจากยายกลิ่นแม่นมที่เดินเข้ามาตามคำสั่งของคุณแม่แต่โดยดี ไม่วายดวงตากลมใสยังจับจ้องดวตาเรียวคมที่เต็มไปด้วยสายตาตำหนิเขาอย่างไม่ยอมแพ้ รู้สึกลำบากใจอยู่มากโขเสียเท่าก้อนไม้ซุงกดทับตัวเองเสียไม่ปาน

    ให้เจ้าจอมมาคุยกับตาคุณชายนี่ เห็นทีคุณแม่จะได้ดมยาหอมเสียแล้วกระมัง

-------------TBC....--------------------

เรายังไม่มีฤกษ์ดีๆ เปิดเรื่องนี้เลยค่ะ แต่เราก็อยากปล่อยอินโทรที่ค้างมานานแล้วออกไปก่อน(อยากจองแท็กด้วย) เรื่องนี้จะมีเรื่องแยกที่ทำไปแล้คือทศคุณกับกานพลูที่เป็นรุ่นพ่อขึ้นไป ส่วนรุ่นเดียวกันเราทำคุณใหญ่กับทานตะวันแยกออกไปแล้ว เราไม่อยากทิ้งมันนานไปนักเลยเอาเจ้าจอมมาลงนิดหน่อยก่อน บ้านนี้ลูกชายสองคนชื่อทานตะวัน กับแก้วเจ้าจอม ชื่อเป็นดอกไม้ทั้งคู่ ทานตะวันสง่างามแล้วก็ดูสดใสในตัว ส่วนแก้วเจ้าจอมมีกลิ่นหอม เป็นดอกขาวๆ เล็กๆ ให้เหมือนความซื่อทั้งใสซื่อ(เรื่องรัก) และซื่อตรงในทุกเรื่องเหมือนเด็กคนหนึ่ง ไปแล้วค่ะ วันนี้เราอาจจะไม่โอเคเล็กน้อยแต่ว่าคิดไว้แล้วว่าอยากลงเลยเอามาลง

#แก้วเจ้าจอมใจ

อันนี้ของนัมกิค่ะ https://www.readawrite.com/c/b9dcb52b850dee93364c66fd391aa451

    อันนี้จินวี   https://www.readawrite.com/c/8280e3bb7ba09196c7c073922de39afb